Waarom ik euthanasie afkeur

De laatste dagen staat het onderwerp euthanasie weer duidelijk in the picture door het voorstel van senator Jean-Jacques De Gucht. Voor alle duidelijkheid, geef ik hierbij de definitie van euthanasie zoals ik die zie: “Euthanasie wordt omschreven als de opzettelijke beëindiging van het leven van patiënten die ongeneeslijk ziek zijn of ondraaglijk lijden.”   Ik heb het altijd al moeilijk gehad met dit concept. Ik kan begrijpen dat voor mensen het lijden uitzichtsloos is als je geen geloof hebt, als je het Heilsplan van onze Hemelse Vader niet kent. Want daar draaien alle argumenten van de voorstanders uiteindelijk om: waarom nog lijden als het geen nut meer heeft? Vanuit dat standpunt kan ik de keuze voor euthanasie begrijpen. Niet enkel uitzichtsloos lijden, maar gewoon lijden en beproeving in het algemeen, lijkt nutteloos tenzij je het groter geheel ziet. Ik stel me al jaren de vraag of zelfmoord (want dat is euthanasie eigenlijk) dan wel een laffe of moedige daad is. Ik kan wel zeggen dat kiezen voor het leven sowieso een moedige keuze is. Lijden lijkt zinloos, tenzij je weet dat je dankzij een beproeving een ervaring opdoet die je nodig zal hebben, hetzij in dit leven, hetzij in het volgende.   Als gelovige is het voor mij heel duidelijk en onderschrijf ik volledig het standpunt van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen: “Iemand die actieve euthanasie toepast, of iemand assisteert bij diens zelfmoord, overtreedt de geboden van God.” God heeft ons duidelijk geboden geen menselijk leven te ontnemen. Het leven is heilig, je lichaam is je tempel en God heeft ons geboden onze ziel te heiligen. Ik moet wel toevoegen dat ik binnen de kerk al wel eens rond gehoord heb of men zelfmoord echt als zonde beschouwt. Ja, is is en blijft een moord en gaat tegen de geboden in, maar we mogen er niet over oordelen. Wij kunnen niet weten of de persoon in kwestie nog geestelijk in staat was een rechtvaardig besluit te nemen. Enkel God zelf zal kunnen oordelen met perfecte kennis. Vandaar dat wij ook niet zeggen dat iedere zelfmoordenaar een zondaar is die zal branden in de hel, laat dat even duidelijk wezen.   In het handboek van de kerk heb ik trouwens teruggevonden wat het standpunt is van de kerk en waar ik me helemaal kan in vinden omtrent het einde van ons leven: “Als iemand ernstig ziek wordt, moeten de leden geloof in de Heer oefenen en deskundige medische hulp inroepen. Maar als sterven onvermijdelijk is, moet de dood gezien worden als een zegen en een zinvol onderdeel van het eeuwige bestaan. Leden moeten zich niet verplicht voelen om het sterfelijke leven onredelijk langer te rekken. Nadat professioneel advies van een competent medicus te hebben ingewonnen en door vasten en gebed goddelijke leiding te hebben gezocht, ligt de beslissing bij de familie.” Er is dus wel degelijk een verschil tussen actieve euthanasie en het stoppen van het rekken van een leven oftewel therapeutische hardnekkigheid.   Daarom heb ik het zo moeilijk met deze wet. Met wat ik geloof en weet over het plan van geluk van onze Hemelse Vader, weet ik dat euthanasie een verkeerde morele keuze is. Zeker in gevallen waar de moraliteit al echt ver opgeschoven is in de gewenning rond dit thema. We hebben al een bekend auteur gehad die niet wilde dementeren, of iemand met een mislukte gender operatie die euthanasie pleegt. En we vinden dat maar normaal. Het haalt de waarde voor het leven onderuit en ik vind dat we als maatschappij moeten opkomen voor het behoud van een moraal waarin de keuze pro vita centraal staat.   Want we zien duidelijk dat de aanvaardbaarheid, de moraliteit en de wetgeving alsmaar opschuift. Komt er ooit de sociale druk op oude hulpbehoevende mensen om niet langer tot last te zijn? “Komaan pepe, zet die spuit, het is beter voor u én voor ons”. Komt er ooit het debat die niet gaat over het optrekken van de pensioenleeftijd maar het verlagen van de verplichte sterfleeftijd?   Ben ik extreem met die uitspraken? Ja en ik hoop dat we het nooit meemaken. En de beste weg om dat nooit te moeten meemaken is door resoluut niet die weg op te gaan, maar op het kruispunt een andere keuze te maken.   Daarom dat ik diverse politici heb aangeschreven en dat ik mij zal blijven verzetten op democratische wijze tegen deze wetgeving. We hebben een te liberale wetgeving om euthanasie; deze nu uitbreiden naar kinderen is hen van jong af aan een disrespect voor het leven geven. Ik blijf bidden dat we in deze (laatste) dagen van nog meer kwaad gespaard mogen blijven.