Twijfel ik soms aan mijn geloof?

Disclaimer: ik heb mensen gevraagd om mij vragen te stellen over mijn geloof. Dit is dus mijn antwoord. Niet de waarheid, gewoon de manier waarop ik de dingen ervaar.

Twijfel ik soms? Uiteraard, is mijn antwoord. Meer nog, mijn geloof kan niet bestaan zonder twijfels. Maar ik begrijp dat dit niet voor iedereen zo is. Ik schreef daar al eerder eens over.

Eigenlijk is dit een onderwerp waarover ik al toespraken heb gegeven in de kerk. Steevast krijg ik daar wisselende reacties op. Broeders of zusters die enigszins vermanend zeggen ‘Nou, ik twijfel toch nooit’. Super, denk ik dan. Ik ben blij voor u. Anderen komen me soms voorzichtig bedanken, vaak omdat ze zich niet langer alleen voelen als ze ook eens twijfelen.

Wetenschap of geloof

Veel van onze leiders praten over twijfels in een eerder negatieve zin. Te vermijden, doet je geloof wankelen, ‘Twijfel aan je twijfels voor je twijfelt aan je geloof’, … Sorry, ik ga daar niet in mee. Misschien omdat ik ook te wetenschappelijk opgeleid ben. Wetenschap kan enkel maar bestaan door twijfel. De wetenschappelijke methode bestaat uit vragen stellen en verder zoeken. Daarom dat ik soms als gelovige jaloers ben op de wetenschap.

Ik vind, even terzijde, bijzonder amusant als iemand me zegt: ‘Ik heb geen geloof nodig, ik heb de wetenschap’. Soms zegt men letterlijk ‘Ik geloof in de wetenschap’. Voor mij is er alvast geen tegenstelling tussen geloof en wetenschap. Ik vraag me af of er trouwens veel verschil zit in het soort geloof als je spreekt over een geloof in God enerzijds en een geloof in de wetenschap anderzijds. Volgens mij is geloof in beide gevallen de hoop op het vinden van antwoorden. In het Boek van Mormon kan je daarover een goede uitspraak vinden (Alma 32:31): ‘Geloof is niet volmaakte kennis van dingen hebben; indien u dus geloof hebt, hoopt u op dingen die niet worden gezien, maar die waar zijn.‘ Geen volmaakte kennis hebben, maar hopen op dingen die waar zijn. Heb ik het dan over geloof of wetenschap, huh? Lijkt op beide van toepassing.

Leve de twijfel

Daarom eigenlijk is twijfel voor mij normaal in mijn geloof. Het doet me vragen stellen, het drijft mijn zoektocht. Zoeken naar meer waarheid, naar meer antwoorden (jaja, ik heb het nog steeds over geloof). Waarbij ik fijntjes nog maar eens toon hoe geweldig het is om naast de Bijbel ook het Boek van Mormon te bestuderen waar we vinden (2 Nephi 28:30): ‘Want zie, aldus zegt de Here God: Ik zal de mensenkinderen regel op regel geven, voorschrift op voorschrift, hier een weinig en daar een weinig.‘ Voila, het staat in de Schriften: we moeten blijven zoeken want God zal niet alles in één keer openbaren.

Twijfel maakt mijn geloof ook sterker. Soms is het een beproeving omdat mijn twijfels me doen nadenken en vervolgens een keuze doen maken. Ik merk vaak nadien dat ik dan zekerder ben van mijn stuk. Ik heb er immers over nagedacht. Nu ik trouwens toch met schriftuur aan het gooien ben, zal ik een stuk uit de Bijbel nemen om te voorkomen dat ik beticht word van enkel het Boek van Mormon te citeren. De brief aan Jakobus (Jak 1:2-3): ‘Acht het enkel vreugde, mijn broeders, wanneer u in allerlei verzoekingen terechtkomt, want u weet dat de beproeving van uw geloof volharding teweegbrengt.‘ Of zoals ik het vaker aanhaal: geloof is sterker als het beproefd is. OK, er zijn natuurlijk meer beproevingen dan twijfels alleen. Ze maken er wel onderdeel van uit.

Uiteraard zitten er ook variaties in mijn twijfels. De maanden na mijn hersenbloeding en hersenoperatie was ik half verlamd en onderging ik zware revalidatie. Ja, dan heb ik ook wel in diepe putten gezeten en naar boven geschreeuwd ‘Is dit nu echt nodig?‘. Of om het met een klassieker te zeggen: als een kind sterft, zucht ik ook wel eens en besef ik dat ik Hem niet altijd begrijp. Maar dat is per definitie van het geloof onmogelijk. Als je gelooft in een hoger wezen, moet je ook aanvaarden dat je zelf op een lager niveau staat. Leerling en meester, zoiets.

Het grote heilsplan van Hemelse Vader

Wat helpt is dat sinds ik de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen heb leren kennen, ik geleerd heb over het Heilsplan. Het grote plan waarom we hier zijn. Dat is een heel boek apart, maar laat het me heel kort samenvatten: we zijn hier om te leren. Ja, om dus te zoeken, regel op regel enz… Ook om beproefd te worden. Waarbij ik dan eens een niet-Bijbelse spreuk er bij haal: ‘There is no growth in your comfort zone and there is no comfort in your growth zone.‘ Ik kan misschien niet iedere tegenslag an sich begrijpen, maar ik begrijp wel het groter plaatje.

Dat helpt om twijfels een plaats te geven in plaats van ze weg te stoppen. Dat helpt zeker ook door te gaan op het moment dat de twijfels even de bovenhand nemen.

En tenslotte, ik ben nuchter genoeg dat het neerkomt op een vrije keuze, misschien wel één van de meest vrije keuzes die we hebben: wat geloof ik (niet)? Alles wat ik hierboven zeg, kan je simpel van tafel vegen door te zeggen ‘ik geloof het niet want je vertrekt vanuit je geloof’. Klopt, vrije keuze (nog iets zeer cruciaal dat je in onze kerk leert). Dus ja, ‘ik twijfel want ik geloof’ is mijn definitieve antwoord op de vraag.